Παλαιά Διαθήκη: 10. Ο Πύργος της Βαβέλ

Ο Νώε έζησε πολλά χρόνια μετά τον κατακλυσμό και πέθανε σε βαθιά γερατειά. Οι απόγονοι του με την ευλογία του Θεού έγιναν και πάλι πάρα πολλοί, ολόκληροι λαοί. 

Με το πέρασμα του χρόνου προόδεψαν στις τέχνες και τον πολιτισμό. Και πάλι, όμως, η αμαρτία κατάφερε να παρασύρει στα δίχτυα της τους περισσότερους ανθρώπους. Πολλοί άρχισαν να λησμονούν το άγιο θέλημα του Θεού και να ζουν χωρίς σεβασμό και αγάπη στον έναν αληθινό Θεό. Ανάμεσα στα άλλα πάθη που κυρίεψαν τη ψυχή τους, ήταν και η περηφάνια, το χειρότερο από όλες τις αμαρτίες. 

Οι άνθρωποι, τότε, είχαν τις ίδιες συνήθειες και μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς κατοικούσαν σε μια πολύ εύφορη πεδιάδα στη χώρα Σεναάρ.

Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια και γίνονταν όλο και περισσότεροι, είδαν ότι δεν μπορούσαν να μείνουν άλλο εκεί. Αποφάσισαν λοιπόν, να χωριστούν και να πάνε και σε άλλα μέρη, για να μπορούν να ζήσουν πιο άνετα.

Προτού όμως χωριστούν, αποφάσισαν να χτίσουν ένα πανύψηλο πύργο. Ένα πύργο τόσο ψηλό, ώστε η κορυφή του να αγγίζει τον ουρανό. Ήθελαν από περηφάνια να προκαλέσουν το θαυμασμό των επόμενων γενεών, αλλά και να δείξουν στο Θεό πως μπορούν και αυτοί να κάνουν μεγάλα έργα όπως Εκείνος.

Βάλθηκαν, λοιπόν, να πραγματοποιήσουν την επιπόλαιη σκέψη τους και άρχισαν να χτίζουν τον πανύψηλο αυτό πύργο. Φαντάστηκαν πως είχαν δύναμη όμοια με το Θεό. Πίστευαν πως θα μπορούσαν να φτάσουν στον ουρανό. Η υπερηφάνεια τους δεν είχε όριο.

Αυτό έκανε το Θεό να θυμώσει και να πει: «Οι άνθρωποι είναι ανόητοι και ασεβείς. Αν φτιάξουν έναν τέτοιο πύργο, η υπερηφάνεια θα τους οδηγήσει στα χειρότερα. Θα συγχύσω λοιπόν τη γλώσσα που μιλάνε, ώστε να μην καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο, για να σταματήσουν τον πύργο».

Ποτέ οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πόσο μεγάλο κακό είναι η υπερηφάνεια και πόσο μακριά ακόμα και από το Θεό μπορεί να οδηγήσει κάποιον!

Ο Θεός, λοιπόν, για να σώσει και να προστατέψει από τη μεγάλη παγίδα της υπερηφάνειας τους ανθρώπους, αποφάσισε να τους τιμωρήσει με αυτό τον τρόπο.

Κάποια στιγμή, εκεί που δούλευαν όλοι μαζί για να χτίσουν τον πύργο, άρχισε ο καθένας να μιλά σε μια γλώσσα που δεν την καταλάβαινε ο άλλος. Μάταια προσπαθούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους.

Έτσι, το έργο δεν μπορούσε να προχωρήσει. Ό,τι έλεγε ο ένας, δεν το καταλάβαινε ο άλλος. Χωρίς λοιπόν να μπορούν να συνεννοηθούν, πώς ήταν δυνατόν να χτίσουν; Έτσι αναγκάστηκαν να σταματήσουν το χτίσιμο του πύργου, ο οποίος ονομάστηκε έκτοτε «ο Πύργος της Βαβέλ». Βαβέλ σημαίνει «σύγχυση γλωσσών».

Έπειτα απ’ αυτό οι άνθρωποι σκορπίστηκαν σε όλη τη γη. Με τον καιρό δημιουργήθηκαν οι διάφοροι λαοί με ξεχωριστή γλώσσα και διαφορετικό τρόπο ζωής ο καθένας.

Στο διάστημα αυτό οι άνθρωποι ξέχασαν πάλι τον αληθινό Θεό και άρχισαν να λατρεύουν ό,τι τους έκανε μεγάλη εντύπωση. Λάτρευαν σαν θεό τον ήλιο, τη σελήνη, τα αστέρια, τα ποτάμια, ακόμα ζώα.

Έτσι άρχισαν να πιστεύουν σε πολλούς ψεύτικους θεούς, τους οποίους έκαναν αγάλματα από πέτρα ή ξύλο. Τα πέτρινα αυτά ή ξύλινα ομοιώματα των ψεύτικων θεών λέγονται είδωλα, και όσοι πιστεύουν σ’ αυτά λέγονται «ειδωλολάτρες».

Ο Θεός, όμως, και πάλι δεν άφησε τον άνθρωπο μόνο του και αβοήθητο, αλλά έστελνε κατά διαστήματα φωτισμένους ανθρώπους, για να του φανερώσει το άγιο θέλημα Του και να τον καθοδηγήσει και πάλι στο καλό και στην αρετή.